Utanriks

alt er stille her, vestkanthaust, 

tørt og sprakande lauv;

eg møter husverten på vegen

og me snakkar ikkje

om Gaza 

der alt held fram 

medan me gjer arbeidet vårt,

hentar ungane, drikk kaffi,

klipper plenen for siste gang

før vinteren

ingen rop, inga grining;

om nokon kjenner

at det svartnar for dei, 

at dei ikkje kan sove, 

ikkje kan snakke, 

så er dei ikkje her

der folk vekslar diskrete blikk 

over frukt og grønt 

på butikken, ser på opphavsland

for appelsinar og sharonfrukt,

vil gjere rett

nokre stemmer i fruktdisken 

medan statsministeren snakkar

om begge partar, utanriksministeren

om humanitær pause, media om vêret 

og brot mellom to kjendisar

lauvet på bakken er både eintal og fleirtal,

eit kollektivt ord, fleirfaldig som 

ei protesterande folkemengde

eg tenker på dei me enno høyrer frå

som ikkje lenger kan tale

når byen er jamna med jorda

eg kan vente i tjue år

på dei rette orda

eller skrive noko no